europejski nakaz aresztowania

europejski nakaz aresztowania,

decyzja sądowa wydana przez państwo członkowskie UE w celu aresztowania i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby ściganej w związku z prowadzonym przeciwko niej postępowaniem karnym (za przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności powyżej roku) albo w celu wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 4 miesięcy lub środka zabezpieczającego.

E.n.a. obowiązuje na terenie UE, z wyłączeniem Włoch. Zastępuje dotychczasowy system ekstradycji między państwami członkowskimi oparty na konwencji o ekstradycji z 1957. Jest to pierwszy środek w dziedzinie prawa karnego wprowadzający zasadę wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych (także orzeczeń skazujących) w stosunkach między państwami członkowskimi UE i stanowi podstawę unijnej współpracy sądowej. W stosunkach państw UE z innymi krajami nadal obowiązują procedury ekstradycyjne. Na poziomie wspólnotowym e.n.a. obowiązuje od 1 I 2004. W Polsce podstawę prawną stosowania e.n.a. stanowią przepisy zawarte w Kodeksie postępowania karnego (wprowadzone nowelizacją z 18 III 2004) obowiązujące od 1 V 2004. Organami uprawnionymi do występowania do państw członkowskich UE o przekazanie osoby ściganej na podstawie e.n.a. są właściwe miejscowo sądy okręgowe. W przeszłości jedną z gł. przeszkód utrudniających ekstradycję była zasada podwójnej kryminalizacji oznaczająca, że zarzucany czyn musiał podlegać karze w obu zainteresowanych państwach. E.n.a. znosi podwójną kryminalizację 33 kategorii ciężkich przestępstw, takich jak: porwanie, terroryzm, handel ludźmi, pornografia dziecięca i eksploatacja dzieci, nielegalny handel bronią, korupcja.