eparch
zarządca, namiestnik;
[gr. éparchos, hýparchos],
eparch
Encyklopedia PWN
w późnym cesarstwie rzym. odpowiednik łac. tytułu praefectus (prefekt); w cesarstwie bizant. urzędnik zarządzający Konstantynopolem (éparchos tḗs póleōs, praefectus urbi) i Tessaloniką; nadzorował porządek w mieście, zaopatrzenie, handel i rzemiosło; był najwyższym sędzią stolicy; także tytuł niższych urzędników, m.in. naczelnika policji (nykteparchos); w Kościele prawosł. tytuł stojącego na czele diecezji (eparchii) biskupa ordynariusza.
