egipskie miary,
jednostki pomiarowe stosowane w staroegipskiej gospodarce, budownictwie i sztuce;
egipskie miary
Encyklopedia PWN
nazwy i wielkości miar wywodziły się z naturalnych proporcji ludzkiego ciała; podstawową jednostką był łokieć (ok. 52,5 cm), dzielony na 7 (szerokości) dłoni, a dłoń na 4 palce; 100 łokci tworzyło jednostkę o nazwie pręt; do pomiarów większych odległości stosowano jednostkę równą 20 tys. łokci, zw. iteru (gr. schojnos); najlepiej znaną miarą powierzchni była seczat (gr. arura), określająca pole kwadratu o boku 100 łokci; powierzchnia kwadratu o boku 10 łokci — ta; jej połowa nazywała się remen, ćwierć — heseb, a jedna ósma sa; pojemność mierzono za pomocą jednostki char [‘worek’] używanej gł. do mierzenia ilości ziarna, odpowiednika 48 litrów, dzielącej się na 10 hekat i 100 hin; tej ostatniej odpowiadało naczynie o tej samej nazwie, którym mierzono ilość płynów; w czasach Nowego Państwa wprowadzono miarę ipet (gr. oipe) równą 4 hekat; ciężar mierzono za pomocą jednoski deben, stosowanej też jako miernik wartości.
