dworkowy styl,
arch. styl w architekturze pol. 1908–28;
dworkowy styl
Encyklopedia PWN
nawiązujący do form szlacheckiego dworu (), łączącego motywy renes., barok. i przede wszystkim klasycyst.; uważany za jedną z odmian pol. stylu narodowego. W początkowym okresie propagowała go Polska Sztuka Stosowana przez konkursy: na dwór w Opinogórze (1908, J. Gałęzowski), dworki na wystawie Roln. w Częstochowie (1909, J. Koszczyc-Witkiewicz), dworek na wystawę w Rzymie (1910, R. Gutt), na Wystawie Architektury i Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym w Krakowie (1912, J. Czajkowski). Po odzyskaniu niepodległości 1918 styl dworkowy dominował w architekturze zespołów mieszkaniowych i niewielkich budynków użyteczności publicznej. Przykładami stylu dworkowego są: Żoliborz Oficerski i Żoliborz Urzędniczy w Warszawie (oba 1922–25, A. Bojemski, R. Gutt, R. Świerczyński, K. Tołłoczko), dworce kol. w Gdyni (1926), Grodzisku Mazowieckim, Pruszkowie, Łazienki Mineralne w Krynicy Zdroju (1924–26, W. Klimczak), zabudowania adm. i mieszkalne urzędników państw. na Kresach — starostwa w Sarnach (1925, A. Raniecki), Słonimiu (1925, J. Beill), wille na Kamiennej Górze w Gdyni (1921–25, T. Zieliński).
