daimonion
filoz. w starożytnej Grecji półboska istota duchowa, pośrednicząca między światami bogów a ludzi;
[gr.],
daimonion
Encyklopedia PWN
także boska moc, boski znak, duch dobry lub zły, częściej rozumiany jednak jako duch opiekuńczy człowieka; bywał pojmowany jako głos wewnętrzny i w tym znaczeniu był przypisywany Sokratesowi; zgodnie z przekazem Platona powstrzymywał on tylko Sokratesa przed niewłaściwym działaniem, wg Ksenofonta także doradzał, co należało czynić; symbol sumienia.
