cinéma vérité

cinéma vérité

[sinemạ weritẹ; fr.],

metoda realizacji filmów dokumentalnych przez obserwację, zapis i prezentację rzeczywistości, bez reżyserskiej interwencji lub użycia innych technik film. naruszających autentyczność rejestrowanej sytuacji;

jej pionierem był w latach 30. ros. reż. D.A. Wiertow; realizowana w końcu lat 50., jednocześnie we Francji i USA pod wpływem wł. neorealizmu, rozwoju telewizji oraz techniki film.; we Francji szeroko stosowali tę metodę J. Rouch, Ch. Marker, F. Reichenbach, J. Rozier oraz E. Morin, traktując kamerę film. jako katalizator wydarzeń, stymulujący filmowanych ludzi do ujawniania prawdy drogą rozmów i wywiadów; w USA rozwój cinéma vérite (występującej pod nazwą cinéma direct) nastąpił pod wpływem produkcji telew. kierowanej przez R. Drewa i filmowców: R. Leacocka, D.A. Pennebakera, A. i D. Meyslesów, dla których kamera film. była pasywnym obserwatorem rozwijającego się ciągu wydarzeń, wychwytującym spontanicznie ujawniające się momenty prawdy; w Polsce metodę cinéma vérite stosował K. Karabasz; krytycy cinéma vérite negują w ogóle możliwość osiągnięcia obiektywnej prawdy, uważając, że sama obecność kamery film. wywiera zniekształcający wpływ na rozwój wydarzeń, a subiektywny dobór ujęć stanowi inscenizowanie wydarzeń wg z góry przyjętych założeń.