ciecierzyca pospolita
 
Encyklopedia PWN
ciecierzyca pospolita, Cicer arietinum,
gat. jednorocznej rośliny uprawnej z rodziny bobowatych (motylkowatych), pochodzący ze wschodniej części regionu śródziemnomor., uprawiany tam od starożytności, a także w Azji Mniejszej i Azji Środkowej, północnej Afryce, Indiach, Chinach, ostatnio w Ameryce (w Meksyku, Gwatemali, Kolumbii i Chile);
wys. 50–100 cm, liście nieparzystopierzaste, kwiaty białe lub fioletowe; nasiona (zawierają do 30% białka) w krótkich strąkach; podstawowa roślina jadalna i pastewna w wielu krajach o gorącym i suchym klimacie, zwłaszcza w Indiach i Pakistanie; ciecierzyca pospolita była nazywana dawniej cieciorką, obecnie zw. też grochem wł.; świat. zbiory c. wynoszą 8,4 mln t (2005); gł. producentami są: Indie (5,5 mln t), Pakistan (0,9), Turcja (0,6), Birma (0,5), Iran (0,3), Etiopia (0,2), Meksyk (0,1), Australia (0,1), Kanda (0,1), Syria (0,07).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia