caccia
rodzaj kanonu, popularny we Włoszech w XVI w., odpowiednik fr. chace, z którą łączy go charakter ilustracyjny (naśladowanie odgłosów polowania).
[kạczczia],
caccia
Encyklopedia PWN
C. jest najczęściej utworem 3-głosowym, w którym 2 górne głosy tworzą kanon w unisonie, a głos dolny ma charakter towarzyszenia instrumentalnego; istnieją także c. 2-głosowe bez towarzyszenia. C. ma formę 2-częściową, składającą się z części gł. i ritornelu (refrenu). W części gł. głos imitujący wchodzi zazwyczaj po większej pauzie, natomiast w refrenie imitacja następuje szybciej (np. po pauzie jednotaktowej). Forma c. wykorzystuje na szeroką skalę technikę hoketową (hoketus). Stosowanie imitacji w unisonie przyczyniło się do ujednolicenia struktury tonalnej utworu, oznaczało zerwanie z charakterystycznym dla muzyki średniowiecza rozbiciem utworu na kilka odrębnych płaszczyzn tonalnych. Do kompozytorów c. należeli gł. twórcy toskańscy: Jacopo da Bologna, G. da Cascia, Magister Piero, F. Landino, L. Masini, Magister Zaccaria. Wpływ c. wykazują 2 madrygały J. Ciconii „a soggetto allegorico di Caccia”.
