bektaszijja
 
Encyklopedia PWN
bektaszijja, bektaszyci,
bractwo sufickie, zał. w XIII w. w Anatolii przez Bektasza Walego z Niszapuru (zm. 1270);
szczególnie rozpowszechnione w Turcji i na Bałkanach; ostateczny kształt wierzeniom i rytuałom bektaszijji nadał w XVI w. Balim Sultan; silny element szyicki (kult Alego Ibn Abi Taliba i 12 imamów) wiąże bektaszijję z alewitami — ich wierzenia obejmują także elementy chrześc. i pogańskie; charakterystyczne cechy bektaszijji to: wiara w magię liter, celibat oraz pielęgnowanie tur. języka lit.; powiązania z janczarami sprawiały, że bractwo miało znaczny wpływ na politykę imperium osmańskiego, gł. XV–XVI w.; członkowie bractwa noszą białe płaszcze (chirka) i kołpaki na głowach; po likwidacji zakonów sufickich w Turcji, centrum bektaszijji znajdowało się 1925–67 w Albanii; obecnie szczególnie aktywnie bractwo działa w Macedonii Północnej i Kosowie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia