beginki

beginki,

ruch rel., którego wspólnoty były zakładane gł. XII–XIV w. (Niderlandy, północne Włochy, Francja);

do stowarzyszenia beginek należały kobiety (początkowo niezamężne), prowadzące wspólne życie i oddające się dobroczynności bez składania ślubów zakonnych; powstało we Flandrii w XII w., następnie rozszerzyło się na teren Niderlandów, Francji i Nadrenii; znalazło naśladowców również na ziemiach pol. w XIV w. (Wrocław, Świdnica); beginki były zobowiązane do przestrzegania czystości, posłuszeństwa wobec przełożonych i zasad postępowania zbliżonych do reguły zakonów żebraczych; utrzymywały się z pracy własnych rąk, czasem z jałmużny lub kwesty; zajmowały się tkactwem, nauczaniem, pielęgnowaniem chorych w domu; 1311 oficjalnie zniesione z powodu ulegania nieortodoksyjnym poglądom rel., w praktyce przekształcone w szereg zgromadzeń zakonnych; do czasów współcz. przetrwało kilka domów beginek katolickich w Belgii; gałąź męska ruchu: begardzi.