bąblowica
 
Encyklopedia PWN
bąblowica, echinokokoza,
choroba pasożytnicza wywołana przez larwy tasiemców z rodzaju Echinococcus;
tasiemiec bąblowcowy E. granulosus pasożytuje w narządach wewn. ssaków roślino- i wszystkożernych jako żywicieli pośrednich a E. multilocularis u gryzoni; u człowieka choroba wywołana przez E. granulosus rozwija się powoli, w ciągu paru miesięcy lub kilku lat; uwolniona z połkniętego jaja larwa tasiemca (onkosfera) penetruje błonę śluzową jelita i krążeniem wrotnym dostaje się do wątroby, rzadziej do innych narządów (mózg, płuca), gdzie przekształca się w pęcherzykową larwę, zw. bąblowcem; rosnąca cysta wywołuje (nie zawsze) niecharakterystyczne objawy: pobolewania w prawym podżebrzu, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej; w przypadku zarażenia E. multilocularis (alweokokoza) powstaje torbiel wielokomorowa, bardzo szybko rozrastająca się, niszcząca jak nowotwór złośliwy miąższ wątroby, dająca niekiedy przerzuty do innych narządów. Leczenie: chirurgiczne usunięcie torbieli, jeżeli jest to niemożliwe stosuje się leczenie farmakologiczne, w alweokokozie — przeszczep wątroby.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia