amoraici

amoraici

[hebr. amora ‘mówca’, ‘komentator’],

uczeni działający od ok. 220 do 500 n.e. na uczelniach talmudycznych w Palestynie (gł. ośrodki — miasta: Sefforis, Lydda, Cezarea Palestyńska i Tyberiada) i w Babilonii (gł. ośrodki — miasta: Sura, Nehardea, Pumbeditha);

a. zajmowali się interpretacją Miszny (żydowskiego kodeksu prawno-rytualnego); studiując i komentując halachę (prawne nakazy oraz przepisy kultowe) oraz hagadę (opowiadania hist., legendy i pouczenia) amoraici byli kontynuatorami prac tanaitów; komentarze amoraitów złożyły się na zbiór zw. Gemarą, stanowiący uzupełnienie i dokończenie Miszny; późniejsze połączenie go z Miszną stworzyło ostatecznie Talmud; dziełem amoraitów palestyńskich był Talmud Jerozolimski (zw. też Talmudem Palestyńskim), natomiast wynikiem prac amoraitów działających w Babilonii był Talmud Babiloński.