achbaryci,
szkoła prawna islamu szyickiego
achbaryci
Encyklopedia PWN
odwołująca się do szeroko pojętej tradycji (achbar); założycielem był Mulla Muhammad Amin Astarabadi (zm. 1617), Pers z pochodzenia; poglądy zawarł w dziele Al-Fawa’id al-madanijja [‘medyneńskie pożytki’]; gł. źródłami wiedzy były dla niego Koran oraz tradycja Mahometa i imamów (nakl ), autorytetem zaś, posiadającym zdolność interpretacji, był ukryty imam; Astarabadi nie uznawał idżtihadu czyli uprawnienia uczonych do samodzielnej interpretacji, nie mogli oni też reprezentować ukrytego imama; achbaryci byli wrogo nastawieni do wszelkiej władzy świeckiej; do końca XVIII w. zajmowali bardzo silną pozycję na dworze szaha, jednak w XIX w. popadli w konflikt z przedstawicielami szkoły usulickiej, zwolennikami interpretacji podstaw prawa szyickiego (usul); po przejęciu władzy przez dyn. Kadżarów (1796) achbaryci wygnani ze stolicy; utrzymali się w okolicach Al-Basry i na wyspie Al-Bahrajn.
