Zanussi Krzysztof, ur. 17 VI 1939, Warszawa,
reżyser i scenarzysta filmowy.
Zanussi Krzysztof
Encyklopedia PWN
fot. Cz. Czapliński/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1974–81 wiceprezes Stow. Filmowców Pol., 1975–77 prezes Rady Federacji Dyskusyjnych Klubów Film.; przewodniczący Eur. Federacji Reżyserów Film. (FERA); czł. Eur. Akademii Film.; 1994 wybrany na przewodniczącego Eur. Organizacji Kultury Audiowizualnej „Eurovision”, z siedzibą w Rzymie; od 1994 czł. PAU. W swej twórczości koncentruje się na problematyce moralnej, analizując wpływ przemian cywilizacyjnych i społ. na duchową kondycję człowieka (m.in. Śmierć prowincjała 1966, Struktura kryształu 1970, Życie rodzinne, Za ścianą 1971, Bilans kwartalny 1975, Imperatyw 1982); analizuje trwałość wartości uniwersalnych w zderzeniu z mechanizmami życia społ., zwłaszcza w systemie komunist. (m.in. Iluminacja 1973, Barwy ochronne 1976, Spirala 1978, Constans i Kontrakt 1980, Cwał 1995); degradacji człowieka przeciwstawiał postawy będące realizacją jego humanist. posłannictwa (m.in. Z dalekiego kraju 1981 — o osobowości papieża Jana Pawła II na tle współcz. dziejów Polski, Rok spokojnego słońca 1984, Życie za życie. Maksymilian Kolbe 1990, Dotknięcie ręki 1992, Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową 2000, Pol. Nagroda Film. „Orzeł”); jego scenariusze zostały wyd. w formie książkowej (m.in. Nowele filmowe 1976, wspólnie z E. Żebrowskim, Scenariusze filmowe 1979, 1985 i 1994, Kontrakt 1980); jako jeden z pierwszych pol. twórców film. zainicjował na szeroką skalę praktykę współprodukcji filmów z zagr. partnerami (gł. z Niemiec, Włoch i Francji). Autor prac z dziedziny filmu amatorskiego i montażu film.; od 1979 zajmuje się reżyserią teatr. (współpraca ze Starym Teatrem w Krakowie, teatrami w Bonn i Mediolanie, operami w Bremie, Bazylei i Palermo); praca pedag. (od 1977 wykłady w National Film School w Wielkiej Brytanii). 1984 — nagroda państw. I stopnia.
