Wojskowa Służba Kobiet (WSK),
konspiracyjna pomocnicza służba kobiet żołnierzy, organizowana od X 1939, na podstawie ustawy o powszechnym obowiązku służby wojsk. z 9 IV 1938, a następnie dekretu Prezydenta RP z 27 X 1943 o ochotniczej służbie kobiet,
Wojskowa Służba Kobiet
Encyklopedia PWN
formalnie powołana II 1942 na mocy rozkazu Dow. AK; uformowana wg struktury przedwojennego Przysposobienia Wojsk. Kobiet; WSK podlegała referatowi, a od I 1944 szefostwu WSK w Oddziale I KG AK; szefostwa i referaty WSK powołano na pozostałych szczeblach struktury ZWZ-AK (komendach obszarów, okręgów, inspektoratach). Początkowo gł. zadaniem WSK była pomoc w tworzeniu i obsadzie sieci łączności ZWZ-AK, poźniej organizowanie i szkolenie kobiet do służby wojsk. w konspiracji i przyszłym powstaniu powszechnym (służba sanitarna, łącznościowa, wartownicza, przeciwlotn. i przeciwpożarowa, kancelaryjno-biurowa); kobiety-żołnierze uczestniczyły w bieżącej działalności propagandowej i dywersyjnej, np. oddział „Dysk” (Dywersja i Sabotaż Kobiet), podporządkowany Związkowi Odwetu, następnie Kierownictwu Dywersji KG, oraz kobiece zespoły minerskie w okręgu warsz. (jeden z nich brał udział w akcji „Wieniec”); szefem WSK była podpułkownik M. Wittek („Mira”); WSK liczyła kilkadziesiąt tysięcy kobiet-żołnierzy; podczas powstania warsz. pełniły one gł. służbę sanitarną (patrole sanitarne, obsługa szpitali, punktów sanitarnych) oraz były łączniczkami (m.in. w kanałach).
