Visconti
 
Encyklopedia PWN
Visconti
[wiskọnti] Wymowa,
wł. ród arystokratyczny;
po raz pierwszy wzmiankowany w X w., 1277–1447 władał Mediolanem i Księstwem Mediolanu; gł. przedstawiciele: Ottone (ok. 1207–1295), od 1262 arcybiskup Mediolanu; Matteo (1250–1322), obalony 1302, przywrócony do władzy przez ces. Henryka VII, który nadał mu tytuł wikariusza cesarskiego; Gian Galeazza (1351–1402), od 1395 książę Mediolanu, twórca największej potęgi V.; podporządkował sobie niemal całą Lombardię, sięgając wpływami Toskanii i Piemontu; małżeństwo jego córki Valentiny (1366–1408) z Ludwikiem Orleańskim było podstawą roszczeń króla Francji Ludwika XII do tronu Księstwa Mediolanu (wojny włoskie 1494–1559); męska linia tej części rodu Viscontich wygasła na Filippo Marii (1392–1447), książę Mediolanu od 1412; jego córka Bianca Maria (ok. 1422–1468) została 1441 wydana za Francesco I Sforzę, od 1450 książę Mediolanu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia