Tyniec,
zachodnia część VIII dzielnicy samorządowej Dębniki (Kraków), na pr. brzegu Wisły, w rejonie jej przełomu (Brama Tyniecka);
Tyniec
Encyklopedia PWN
ośrodek krajoznawczy w Bielańsko-Tynieckim Parku Krajobrazowym; siedziba Wydawnictwa Benedyktynów „Tyniec” i redakcji czasopisma zakonnego „Cenobium”. Warowne opactwo Benedyktynów, zał. prawdopodobnie przez Bolesława II Śmiałego po 1071, jedno z najbogatszych i najważniejszych w Polsce; 1259 zniszczone przez Mongołów; konwent skasowany 1817, przywrócony 1939; 1973 Tyniec włączony do Krakowa; z Tyńcem wiąże się średniow. legenda o Helgundzie i Walgierzu Udałym. — Opactwo Benedyktynów: na miejscu rom. bazyliki (2. poł. XI w.) got. kościół (1. poł. XV w., przebudowa wczesnobarok. 1618–22 i późnobarok. XVIII w.), wyposażenie z poł. XVIII w. (m.in. F. Placidi), rom. budynek klasztorny (przebudowy XV, XVII w.) z późnogot. polichromią (XV, XVI w.), Opatówka (XV w., przebudowa XVI w.), obwarowania (XV–XVIII w.), park geom. (XVIII w.).
Ilustracje
Tyniec, opactwo Benedyktynów fot. B. Lemisiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Kraków — Tyniec, klasztor i kościół Benedyktynów pw. Św. Piotra i Pawła fot. A. Szymański i L. Wawrynkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Kraków, opactwo Benedyktynów — Tyniec fot. P.Jamski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Nieszpory, Benedyktyni podczas liturgii godzin w opactwie w Tyńcu fot. P. Kula /Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
