Turoszowskie Zagłębie Węgla Brunatnego
 
Encyklopedia PWN
Turoszowskie Zagłębie Węgla Brunatnego,
zagłębie węgla brunatnego w południowo-zachodniej Polsce, w Obniżeniu Żytawsko-Zgorzeleckim, częściowo w Niemczech i Czechach;
pow. zagłębia (w granicach Polski) ok. 150 km2, zasoby przem. węgla brunatnego — ok. 476 mln t (ocenia się, że wystarczą do 2035–40); węgiel wieku mioceńskiego; w nadkładzie występują iły ogniotrwałe i ceramiczne o znacznej zawartości tlenku glinu; węgiel wydobywa się metodą odkrywkową; po 1950 rozbudowano część dawnej kopalni Hirschfelde jako kopalnię Turów; 1963 uruchomiono wielką kopalnię Turów II; węgiel przesyłany jest taśmociągami i koleją elektr. do pobliskiej elektrowni cieplnej Turów (uruchomiona 1962, moc 2105 MW, zapewnia 8% mocy krajowego systemu elektroenerg., produkcja — ok. 10% energii elektr. w Polsce) oraz do sąsiedniej niem. elektrowni Hirschfelde; ośr. usługowymi zagłębia są: Zgorzelec i Bogatynia. Obszar T.Z.W.B. stanowił długo region ekol. zagrożenia, związanego z rozległymi wyrobiskami, lejem depresyjnym (pow. ok. 40 km2), a przede wszystkim emisją zanieczyszczeń przez elektrownie, które wprowadzały do atmosfery ok. 2 mln t SO2 rocznie. W ostatnich latach sytuacja znacznie się poprawiła: zamknięto elektrownię w Niemczech, zmodernizowano elektrownię Turów. Obecnie największym problemem jest odwadnianie terenów kopalnianych i ryzyko zaburzenia systemu części zlewni Nysy Łużyckiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia