Tiepolo Giovanni Domenico (Giandomenico), ur. 30 VIII 1727, Wenecja, zm. 3 III 1804, tamże,
syn Giovanniego Battisty, wł. malarz, rysownik i grafik;
Tiepolo Giovanni Domenico (Giandomenico)
Encyklopedia PWN
malarstwa uczył się u ojca, z którym pracował m.in. w Würzburgu i Madrycie; samodzielną twórczość zaczął cyklem obrazów Droga Krzyżowa w kościele San Paolo w Wenecji (1747–49), przetworzonym w serii akwafort (1749); malował freski, m.in. w Villa Valmarana ai Nani w Vicenzie (ok. 1755) i rodzinnej willi w Zianigo (Stanza dei Satiri 1759, Camerino dei centauri 1791); ważnym tematem twórczości T. były motywy rodzajowe z życia Wenecji, sceny z commedia dell’arte; był znakomitym rysownikiem, pozostawił rysunkowe szkice warsztatowe oraz znakomite cykle Divertimenti per li Regazzi (1797) i Wielka seria biblijna; był też autorem serii graficznych Ucieczka do Egiptu (1753) i Raccolta di teste (1774); w zbiorach pol. znajdują się: obraz Medor i Angelika (Muzeum Uniw. Jagiellońskiego, Kraków) oraz rysunki (Muzeum Nar. — w Krakowie, Szczecinie i Warszawie).
