Szihab, Šihāb,
dynastia druzyjskich emirów arabskich (1698–1841),
Szihab
Encyklopedia PWN
osiedlona w południowym Libanie od 1. poł. XII w. Po śmierci ostatniego emira z dyn. Man (1697) przywódcy libańskich rodów druzyjskich wybrali na jego następcę Baszira (panował 1698–1706), uznanego przez sułtana tureckiego za regenta małoletniego Hajdara. Panowanie Hajdara (1706–32) cechowały walki z buntującymi się plemionami. Jego syn, Mulham (1732–54), poskromił wrogie plemiona, rozbudował Bejrut i otrzymał w lenno dolinę Bekaa. Jusuf (1770–88), pierwszy emir chrześc., rozszerzył władzę na północy i do końca panowania bronił się przed sąsiadami. Panowanie Baszira II (1788–1840) było szczytem siły rodu; próba zajęcia Bekaa (1821) skończyła się wygnaniem — schronienia udzielił mu pasza Egiptu, Muhammad Ali, który pomógł mu także odzyskać władzę. Baszir II bezwzględnie obszedł się ze zbuntowanymi rodami druzyjskimi, co zapoczątkowało serię krwawych konfliktów rel.; 1831 pomógł synowi zająć Wielką Syrię (wraz z Libanem), co przypłacił abdykacją, kiedy sułtan turecki odzyskał zajęte tereny. Jego wnuka, Baszira III (1840–41) odesłano do Stambułu, a Liban stał się zwykłym tureckim wilajetem.
