Stawar Andrzej, właśc. Edward Janus, ur. 30 IV 1900, Warszawa, zm. 5 VIII 1961, Paryż,
krytyk literacki;
Stawar Andrzej
Encyklopedia PWN
czł. KPP, współredaktor m.in. 1929–30 „Miesięcznika Literackiego”, formułował oparty na wzorach Proletkultu program „literatury proletariackiej”; 1934 podjął krytykę systemu sow. i wystąpił z partii; uczestnik kampanii wrześniowej 1939, do 1945 przebywał na Węgrzech; 1949–56 objęty zakazem publikowania; autor esejów i studiów kryt. zawierających analizy socjokulturowe, m.in. Tadeusz Żeleński (Boy) (1958), O Gałczyńskim (1959), Pisarstwo Henryka Sienkiewicza (1960), wybory: z 1926–56 Szkice literackie (1957), O Brzozowskim i inne szkice (1961); przekłady literatury ros., m.in. Cichego Donu M. Szołochowa (1934–38, z W. Rogowiczem); 1959 wyjechał do Paryża, gdzie w Inst. Lit. wydał tom Pisma ostatnie (1961), zawierający przedwojenną publicystykę polit. dociekającą przyczyn degeneracji komunizmu.
