Sin
mit. babil.-asyr. w religiach starożytnej Mezopotamii bóg księżyca;
[sumer.],
akadyjskie Nanna,
Sin
Encyklopedia PWN
jego dziećmi byli bóg słońca — Szamasz (sumeryjskie Utu) i bogini planety Wenus — Isztar (sumeryjskie Inana), z którymi tworzył triadę bóstw astralnych; opiekun pasterstwa i rolnictwa, obdarzał dobrobytem i bogactwem; władał kalendarzem, ustalał przeznaczenie ludziom, zsyłał wieszcze sny, chorobę lub zdrowie; jego towarzyszką była Ningal [sumeryjskie ‘pani wielka’], symbolem — sierp księżyca, świętym zwierzęciem — skrzydlaty byk; ośrodki kultu — Ur i Harran.
