Sibelius Jean

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Sibelius Jean , właśc. Johann Julius Christian Sibelius, ur. 8 XII 1865, Hämeenlinna, zm. 20 IX 1957, Järvenpää k. Helsinek,

kompozytor fiński, także dyrygent;

najwybitniejszy przedstawiciel fińskiej szkoły nar.; odbył, m.in. jako dyrygent własnych dzieł, wiele podróży zagr. (Niemcy, Włochy, W. Brytania, 1914 Stany Zjedn., gdzie był wykładowcą konserwatorium w Bostonie); twórczość w stylu neoromant., nawiązująca do rodzimego folkloru, czerpiąca lit. program (programowa muzyka) gł. z nar. eposu Kalewala; jej trzon stanowi muzyka symfoniczna: 7 symfonii (1889–1924), poematy symfoniczne, m.in. Saga (1892), Łabędź z Tounela (1893, z cyklu Cztery legendy z Kalewali), Finlandia (1899), Tapiola (1925), uwertury, suity (Karelia 1893); także Koncert skrzypcowy (1904), utwory kamer. (Kwartet smyczkowy d-moll „Voces intimae” 1909), fortepianowe, chóralne, pieśni, muzyka do dramatu A. Järnefelta Kuolema (1903) z popularnym Valse triste.