Selinunt

Selinunt, gr. Selinoús, rzym. Selinus,

w starożytności kolonia gr. na południowo-zachodnim wybrzeżu Sycylii (obecnie ruiny 13 km na południowy zachód od m. Castelvetrano, Włochy).

Zał. ok. 628 p.n.e. przez kolonistów z Megara Hyblaja; potężny i kwitnący w VI–V w. p.n.e., nieustannie walczący z Segestą; zdobywany i burzony przez Kartaginę 409 i 250 p.n.e., ostatecznie zniszczony na skutek trzęsienia ziemi. Na obwarowanym murem akropolu (ślady osadnictwa z końca VII w. p.n.e.), stanowiącym od IV w. p.n.e. centrum S., znajdują się ruiny 4 wielkich peripterosów (świątyń) doryckich oznaczonych literami: C (Apollina?, ok. 550 p.n.e.), D (ok. 540 p.n.e.), A (ok. 480 p.n.e.) i O; na wschód od akropolu — świątynie: F (Ateny?, ok. 530 p.n.e.), E (Dionizosa?, ok. 480 p.n.e.) i kolosalny pseudodipteros (50,07 × 110,12 m) — świątynia G (Zeusa?, ok. 520–409 p.n.e.), nie ukończona; na zachód od S. — pozostałości niewielkiego temenosu (VI–IV w. p.n.e.); nekropola (VII–VI w. p.n.e.); znaleziska archeol. (m.in. słynne metopy ze świątyń C i E) w muzeum w Palermo.

Selinunt, ruiny świątyni E Dionizosa?, ok. 480 p.n.e. (Włochy)