Rahner 
, ur. 5 III 1904, Fryburg Bryzgowijski, zm. 30 III 1984, Innsbruck,
niem. teolog katol., jezuita;
[rạ:nər]
Karl , ur. 5 III 1904, Fryburg Bryzgowijski, zm. 30 III 1984, Innsbruck,
Rahner Karl
Encyklopedia PWN
od 1949 profesor uniwersytetu w Innsbrucku, od 1964 — w Monachium, 1967–71 — w Münster; jako ekspert uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II; czołowy teolog katol. XX w.; rzecznik odnowy dogmatyki w duchu bibl. z uwzględnieniem współcz. sytuacji w filozofii, kulturze, oraz reinterpretacji systemu św. Tomasza z Akwinu w zgodzie z krytycyzmem I. Kanta i dorobkiem filoz. M. Heideggera; wywarł wpływ na współcz. teorie antropogenezy filoz., antropologię, etykę, filozofię religii i filozofię Boga; 1965 zał., wraz z E. Schillebeeckxem, międzynar. ekumeniczne czasopismo teol. „Concilium”; inicjator wydania oraz współredaktor m.in. Lexikon für Theologie und Kirche (t. 1–10 1957–65), Christlicher Glaube in moderner Gesellschaft (t. 1–30 1980–82); autor ponad 3 tys. prac teol., częściowo zebranych w Schriften zur Theologie (t. 1–16 1954–84), oraz książek tłumaczonych m.in. na język pol.: Ryzyko chrześcijanina (1974, wyd. pol. 1975), Bóg stał się człowiekiem (1975, wyd. pol. 1978), Mały słownik teologiczny (1976, wyd. pol. 1987, wraz z H. Vorgrimlerem), Podstawowy wykład wiary (1976, wyd. pol. 1987), Modlitwy życia (1980, wyd. pol. 1986).
