Psametyk,
w staroż. Egipcie imię władców XXVI dyn. (VII–VI w. p.n.e.):
Psametyk
Encyklopedia PWN
Psametyk I (panował 664–610 p.n.e.), syn Necho I z Sais; kontynuował zręczną politykę ojca wobec przeważających sił Kusz oraz Asyrii; jako formalny wasal Asyrii koronował się na króla Sais i Memfis, po czym z pomocą najemników gr. uzależnił pozostałą część Delty, a 656 p.n.e. — Górny Egipt z Tebami, gdzie jego córka, Nitokris, została boską czcicielką Amona; P. prowadził aktywną politykę zagraniczną (interwencje w Libii, walki z Babilonią), utwierdzając niezależność i zewn. pozycję Egiptu; czasy P. rozpoczynają okres tzw. renesansu saickiego — Egipt odzyskał stabilizację polit. i gosp.; nastąpił rozkwit sztuki przy świadomym nawiązywaniu do dawnych wzorców z czasów Starego Państwa i Nowego Państwa (archaizacja). Psametyk II (panował 595–589 p.n.e.), wnuk poprzedniego; kontynuował aktywną politykę zagraniczną Egiptu; wyprawił się przeciwko królestwu Kusz, docierając aż do III Katarakty. Psametyk III (panował 526–525 p.n.e.), ostatni król XXVI dyn., syn Amazisa II; przegrał wojnę obronną z Persją (525 p.n.e. bitwa pod Peluzjum), co zapoczątkowało okres 120-letniej dominacji perskiej w Egipcie.
