Południowochińskie, Morze

Południowochińskie, Morze, chiń. Nan Hai, indonez. i malaj. Laut Tiongkok Selatan, khmerskie Samot Czen, wietn. Bien Dong, ang. South China,

morze Oceanu Spokojnego, między południowym wybrzeżem Chin, Tajwanem, Archipelagiem Filipińskim, Borneo oraz półwyspem Indochińskim;

Przynależność do oceanu: Spokojny, Ocean

Państwa położone nad morzem: Chiny, Wietnam, Tajwan, Tajlandia, Kambodża, Malezja, Indonezja, Filipiny

Powierzchnia akwenu: 3,5 mln km²

Głębokość akwenu: średnia — 1 024 m, maksymalna — 5 559 m

Ważniejsze porty: przeładunkowe: Singapur, Hongkong (największy port kontenerowy w Azji, obok Singapuru), Bangkok, Manila, Kanton, Hajfong, Ho Chi Minh

przez Cieśninę Singapurską i Malakka połączone z Morzem Andamańskim (Ocean Indyjski), przez Cieśninę Tajwańską — z Morzem Wschodniochińskim, przez cieśninę Karimata z Morzem Jawajskim; powierzchnia 3537 tys. km², średnia głębokość 1024 m, maksymalna — 5560 m (w części środkowej); największe zatoki: Tajlandzka i Tonkińska; ok. 55% powierzchni dna zajmuje szelf z licznymi płyciznami, rafami koralowymi i wyspami: Hajnan (największa), Bunguran, Anambas, Paracelskie; temperatura wód powierzchniowych od 20–28°C w lutym do 28–29°C w sierpniu, zasolenie od 31,5‰ na południu do 34,0–34,5‰ na północy; wysokość pływów 2–3 m, maksymalnie — do 5,4 m u wybrzeży Borneo; do Morza Południowochińskiego uchodzą rzeki: Mekong, Menam, Czerwona, Xi Jiang; rybołówstwo; główne porty: Hongkong, Kanton, Manila, Hajfong, Ho Chi Minh, Bangkok, Singapur, Kuczing; z dna Morza Południowochińskiego wydobywa się gaz ziemny i ropę naftową.