Papuasi
rdzenni mieszkańcy Papui-Nowej Gwinei i pobliskich wysp, wschodniej Indonezji (Moluki, Papua, wyspy Alor, Pantar i Timor) oraz północno-zachodniej Melanezji (Wyspy Salomona);
[indonez. papuwa ‘kędzierzawy’],
Papuasi
Encyklopedia PWN
ok. 4,8 mln (ponad 80% żyje na Nowej Gwinei); mówią językami papuaskimi, dzielą się na setki grup plemiennych i etnoterytorialnych. Funkcję języków komunikacji międzyetnicznej pełnią języki pidżynowe powstałe na gruncie języka ang., języków papuaskich i austronezyjskich. Pierwsza fala ludności papuaskiej przybyła do obecnych siedzib z Azji Południowo-Wschodniej co najmniej 30 tys. lat temu, a złożony, wielofazowy proces zasiedlania wysp przez Papuasów trwał do IV tysiącl. p.n.e. Głównym źródłem utrzymania jest prymitywne rolnictwo — sezonowe ogrodnictwo żarowe, hodowla świń, a na wybrzeżach rybołówstwo. Dawne wierzenia (animizm, kult przodków, magia i totemizm) zostały w znacznej mierze wyparte przez chrześcijaństwo, ale ważny element życia społ. i rel. stanowią synkretyczne kulty millenarystyczne (millenaryzm) i mesjanistyczne (mesjanizm). Mieszkają we wsiach o zwartej zabudowie, liczących 100–150 osób, tworzą egalitarne społeczności, w których największym autorytetem cieszą się tzw. bikmani sprawujący pieczę nad życiem obrzędowym i ceremoniami.
