Pałamarczuk Piotr G., ur. 20 XII 1955, Moskwa, zm. 14 II 1998, tamże,
ros. historyk, pisarz, historyk literatury i prawnik;
Pałamarczuk Piotr G.
Encyklopedia PWN
pochodził z rodziny wojskowych, jego przodkowie byli atamanami koszowymi Siczy Zaporoskiej; do czasu pierestrojki ogłaszał swoje utwory za granicą; 1985 wydał w Londynie pracę „Klucz k Gogolu” (pod pseud. W.D. Nosow), a 1989–90 w Paryżu (pod pseud. Siomin Zwonariow 4-tomowe dzieło Sorok sorokow o ros. obiektach sakralnych i hist. (także tych zniszczonych przez władzę sowiecką); pod własnym nazwiskiem ogłosił biogr. utwór Jedin Dierżawin (1985), napisany językiem XVIII w., zbiór opowiadań Czistoje pole (1987), pracę Iwanowskaja gorka (1989) i rozprawę Aleksandr Sołżenicyn. Putiewoditiel (1989); P. należy do pisarzy silnie przywiązanych do ros. tradycji nar. i prawosławia; w jego utworach, opartych na bogatym materiale dokumentalnym, dominują refleksje hist.-filoz. i rel., m.in. Moskwa, ili Trietij Rim? (1991), Chronika smutnogo wriemieni (1993), będąca połączeniem utworu beletrystycznego i latopisu.
