Markiewicz Henryk, ur. 16 XI 1922, Kraków, zm. 31 X 2013, tamże,
historyk i teoretyk literatury.
Markiewicz Henryk
Encyklopedia PWN
Od 1956 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; od 1965 czł. PAN, od 1989 — PAU; 1951 redaktor nacz. „Życia Literackiego” (1952–56 współredaktor); 1989–2002 redaktor nacz. Polskiego słownika biograficznego. Studia nad prozą epoki pozytywizmu i Młodej Polski, m.in. zbiory szkiców Prus i Żeromski (1954, wyd. rozsz. 1964), W kręgu Żeromskiego (1977), zarys syntet. Pozytywizm (1977, wyd. 3 zmien. i rozsz. 1999). Zainteresowania teoretycznoliterackie Markiewicza wyrastają przede wszystkim z refleksji nad metodą realizmu, obejmując szerokie kręgi problemowe, początkowo przedstawiane z punktu widzenia zasad marksist. nauki o literaturze, z czasem uwzględniającego nowe koncepcje. Główne prace: Tradycje i rewizje (1957), Główne problemy wiedzy o literaturze (1965, wyd. 5 rozsz. 1980), Przekroje i zbliżenia (1967), Wymiary dzieła literackiego (1984), Świadomość literatury (1985), Literaturoznawstwo i jego sąsiedztwa (1989), Literatura i historia (1994), Teorie powieści za granicą (1995), Polska nauka o literaturze. Zarys rozwoju (1981, wyd. 2 uzup. 1985); antologie, m.in. Teoria badań literackich w Polsce (t. 1–2 1960), Współczesna teoria badań literackich za granicą (t. 1–3 1970–73, t. 4 cz. 1–2 1992, wznow. całości t. 1–4 1992), Sztuka interpretacji (t. 1–2 1971–73); liczne prace redakcyjne i edytorskie, m.in. wyd. pism P. Chmielowskiego (1961); współautor (z A. Romanowskim) antologii cytatów Skrzydlate słowa (S. I–II 1990–98).
