Marcjon z Synopy

Marcjon z Synopy, ur. ok. 100, zm. ok. 165,

gnostyk chrześc., założyciel marcjonitów;

syn biskupa z Pontu, ekskomunikowany przez ojca; podróżował po Azji; od 144 w Rzymie, gdzie polemizował z chrześcijanami; Marcjon przeciwstawiał niewidzialnego Boga najwyższego chrześcijaństwa — Demiurgowi-Jahwe judaizmu, Nowy Testament — Staremu Testamentowi, ducha — materii; z Nowego Testamentu uznawał tylko Ewangelię Łukasza i 10 listów Pawła z Tarsu; był zwolennikiem doketyzmu; zał. przez niego wspólnota przetrwała do V w.