Małgorzata Węgierska
 
Encyklopedia PWN
Małgorzata Węgierska,
gr. margarites, łac. margarita ‘perła’,
ur. 1242, Dalmacja, zm. 18 I 1270, Budapeszt,
królewna węgierska, mniszka dominikańska.
Córka króla Węgier Beli IV i Marii, siostra św. Kingi i bł. Jolenty Laskaris, należała do rodu Arpadów. Wywodzili się z niego m.in. święci: Władysław, Stefan i jego syn Emeryk. Jej ciotkami były św. Elżbieta z Turyngii i bł. Salomea. Małgorzata przyszła na świat na wygnaniu, podczas najazdów tatarskich. Wychowywała się w klasztorze dominikanek w Veszprém, a od 12. roku życia przebywała w klasztorze ufundowanym przez ojca na wyspie Lepri na Dunaju koło Budy (obecnie Wyspa Małgorzaty w Budapeszcie) i złożyła tam śluby zakonne. Gdy chciano ją potem zwolnić z tego obowiązku i wydać za mąż, stanowczo odmówiła i odnowiła śluby zakonne w obecności arcybiskupa Ostrzyhomia (Esztergom) i innych dostojników kościelnych. Od najmłodszych lat nosiła zgrzebną, szorstką i połataną suknię, wykonywała ciężkie prace, usługując siostrom w klasztorze oraz ubogim i chorym. Miała dar ekstaz i jasnowidzenia. Centrum jej duchowości był Chrystus ukrzyżowany i obecny w Eucharystii. Według legendy w nocy, w której odeszła, brat Piotr, lektor, usłyszał we śnie słowa: „Umarła owieczka Boża”. Wkrótce po śmierci (zmarła w opinii świętości) do grobu Małgorzaty na wyspie Lepri przybywały rzesze pielgrzymów, a jej życie obrosło licznymi legendami. Została beatyfikowana w 1789 przez papieża Piusa VI, kanonizowana w 1943 przez papieża Piusa XII. W sztuce jest przedstawiana w dominikańskim habicie, obdarzona stygmatami, z koroną królewską u stóp na znak odrzucenia władzy królewskiej i poświęcenia się Bogu. W rękach trzyma lilię, symbol czystości, i księgę. Święto: 18 I.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Zurbarán Francisco de, Św. Małgorzata, 1630 — National Gallery, Londyn fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia