Macedonia starożytna
 
Encyklopedia PWN
Macedonia starożytna,
kraina w północno-zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego;
zasiedlona od neolitu; w epoce brązu teren rozwoju kultury zbliżonej do mykeńskiej. Późniejsi Macedończycy (lud pastersko-rolniczy, spokrewniony z Grekami) żyli w związkach plemiennych, zrzeszonych pod przewodnictwem naczelnika wojennego, który z czasem przyjął tytuł króla. Monarchia macedońska miała charakter militarny; główną rolę odgrywała arystokracja rodowa — posiadacze wielkich majątków ziemskich; od niej była uzależniona warstwa chłopska. Za założyciela państwa uchodził Perdikkas I (połowa VII w. p.n.e.), który dał początek dynastii Argeadów. Po okresie zależności od Persji (VI/V w.) starożytna Macedonia doszła do znaczenia pod rządami Archelaosa I (413–399), a zwłaszcza Filipa II (359–336). Jego syn, Aleksander III Wielki (336–323), podbił państwo perskie i uczynił starożytną Macedonię pierwszą potęgą ówczesnego świata. Po podziale jego państwa i długim, wyczerpującym okresie walk starożytna Macedonia ponownie osiągnęła znaczenie pod rządami Antygonidów. W wyniku zawarcia przymierza z Hannibalem popadła w konflikt z Rzymem i, po 3 wojnach macedońskich (168 zakończonych klęską pod Pydną), przeszła pod władzę Rzymu; od 148 p.n.e. prowincja rzymska, od 395 bizantyńska. Dalsze dzieje Macedonia Północna (Historia).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bitwa pod Issos, fragment mozaiki, w centrum Aleksander III Wielki, Dom Fauna w Pompejach, poł. II w. p.n.e. fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia