Łubieńscy,
ród magancki, herbu Pomian;
Łubieńscy
Encyklopedia PWN
wywodzi się ze wsi Łubny (Sieradzkie), od której w XVI w. przyjął nazwisko. Do XVI w. Łubieńscy byli średnią szlachtą. Wzrost znaczenia i zamożności Łubieńskich był przede wszystkim wynikiem kariery duchownej, której poświęcili się liczni członkowie rodu. Za protoplastę Łubieńskich uważa się Świętosława, data ur. nieznana, zm. 1592, żonatego z Barbarą Zapolską. Udzielane przez jej kuzyna M. Pstrokońskiego, biskupa włocławskiego, poparcie pozwoliło aż czterem spośród pięciu synów tej pary uzyskać gruntowne wykształcenie i otworzyło drogę do najwyższych godności kościelnych, m.in.: Maciej, ur. 1572, zm. 1652, został arcybiskupem gnieźnieńskim, Stanisław, ur. 1573, zm. 1640, biskupem płockim. Potomkowie ich brata Jana, ur. 1570, zm. 1617, pozostawali jednak jedynie średniozamożną szlachtą. Ród dzieli się na 3 linie. Zamożna linia sieradzka osiągnęła status bliski magnackiemu, jednak wygasła 1770, pochodził z niej Kazimierz, biskup krakowski. Linia wielkopolska miała jedynie średnioszlachecki charakter. Największe znaczenie osiągnęła linia hrabiowska (tytuł hrabiów pruskich od 1798), pochodząca od Feliksa Franciszka, ur. 1758, zm. 1848. Podstawą jej bogactwa i statusu był znaczny majątek zebrany przez stryjecznego dziadka Feliksa, prymasa Władysława Aleksandra, ur. 1703, zm. 1767. Osiągnięty pod koniec XVIII w. status magnacki został utrzymany przez niektóre jedynie linie rozrodzonej rodziny (Feliks miał 7 synów). W XIX i XX w. Łubieńscy odegrali jednak znaczną rolę w politycznym życiu kraju (Tomasz Andrzej, ur. 1784, zm. 1870, Konstanty, ur. 1910, zm. 1977, Henryk Ignacy, ur. 1901, zm. 1960, Michał Tomasz, ur. 1896, zm. 1967), gospodarczym (Henryk, ur. 1793, zm. 1883, Paweł, ur. 1817, zm. 1892), społecznym( Róża, ur. 1881, zm. 1954), kulturalnym i religijnym (Konstanty, ur. 1825, zm. 1864, Roger, ur. 1849, zm. 1930, Zofia, ur. 1874, zm. 1937, przełożona urszulanek).
Krzysztof Chłapowski
