Licyjczycy,
starożytny lud indoeur. blisko spokrewniony z Luwitami;
Licyjczycy
Encyklopedia PWN
mieszkali w południowo-zachodniej Anatolii na Półwyspie Licyjskim; według eposu wczesnogreckiego byli sprzymierzeńcami Trojan; legendy greckie opiewają bohaterów licyjskich, np. Bellerofonta; informacje historyczne o L. datują się dopiero od VI w. p.n.e.; utworzyli liczne miasta-państwa; stolicą Licji zachodniej było Ksantos, a wschodniej Limyra; w okresie perskim L. zachowali częściową niezależność; w kulturze L. są widoczne wpływy greckie i perskie, jej główne pomniki to dobrze zachowane pozostałości miast, zwłaszcza jednak grobowce filarowe z reliefami i groby skalne z fasadami architektonicznymi; język licyjski przetrwał w inskrypcjach głównie nagrobnych, w alfabecie licyjskim, z VI–IV w. p.n.e.; po podboju Anatolii przez Aleksandra III Wielkiego (Macedońskiego) L. zasymilowali się w środowisku greckim.
