Licja, Likia, Lykía,
w starożytności kraina w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej (obecnie w Turcji), nad M. Śródziemnym, między zat.: Fethiye i Antalya;
Licja
Encyklopedia PWN
zamieszkana przez indoeur. Licyjczyków; gł. m. Ksantos, Myra, Telmessos; ok. 546 p.n.e. podbita przez Persów, wzięła udział w walce przeciwko nim w powstaniu jońskim (perskie wojny); czł. I Ateńskiego Związku Mor.; ok. 362 opanowana przez Mauzolosa, władcę Karii, 334 — przez Aleksandra III Wielkiego, 277 — w składzie państwa Ptolemeuszów, 197 — podbita przez Seleukidów, 188 — Rzym; 168 p.n.e.–43 r. n.e. niezależna, tworzyła Związek 23 miast; połączona z Pamfilią w jedną prowincję przez ces. Klaudiusza. Wierzenia Licyjczyków są znane gł. z inskrypcji nagrobnych (VI–IV w. p.n.e.) i zachowanych pomników sztuki; przejęli oni kult lokalnych bóstw luwijskich i wzbogacili elementami zachodnioanatolijskimi i gr.; Licyjczycy czcili gł. Trqqasa (tj. luwijskiego Tarhunta, boga burzy) i Latonę; Natr (Apollo) miał w Licji liczne wyrocznie, kultem otaczano także Ertemi (Artemidę) i Pedrite (Afrodytę); najważniejszym ośrodek kultu religijnego było Letoon k. Ksantos (ob. Kınık w Turcji).
