Langwedocja
 
Encyklopedia PWN
Langwedocja, Languedoc,
kraina historyczna w południowej Francji, nad M. Śródziemnym, między Roussillon na zachodzie, Masywem Centralnym na północy i doliną Rodanu na wschodzie;
w czasie wędrówek ludów spustoszona przez Wizygotów; od VI w. we władaniu Franków; za panowania Karolingów należała do królestwa Akwitanii, następnie do Francji; w okresie wczesnego feudalizmu na terenie L. silne państewka (najbardziej niezależne hrab. Tuluzy) z bogatymi miastami (Tuluza, Albi, Montpellier, Nîmes, Narbonne); w XI–XII w. okres szczytowego rozwoju gosp. i kult. L. (prowansalska literatura); rozwijający się od 2. poł. XII w. ruch albigensów został stłumiony przez krucjaty (pocz. XIII w.), w czasie których nastąpiło wyniszczenie kraju i spadek liczby ludności; 1271 przyłączenie L. do Korony fr. z zachowaniem ograniczonej autonomii; w XVI w. teren walk rel. między katolikami a hugenotami — po 1685 przybrały one na sile w związku z represjami wobec protestantów po odwołaniu edyktu nantejskiego (kamizardowie); ostateczne zniesienie odrębności ustrojowo-adm. L. nastąpiło 1790 w czasie rewolucji francuskiej.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Carcassonne, panorama obwarowań miasta (Francja)fot. A. Znamierowski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia