Kaddo

Kaddo, ang. Caddo,

Indianie Ameryki Północnej;

ok. 3,2 tys. (1994); języki z grupy irokua-caddo; w XVII w. zamieszkiwali dolinę Red River na terenie dzisiejszych stanów Arkansas, Oklahoma, Texas i Luizjana; w okresie przedkolonizacyjnym tworzyli najbardziej wysuniętą na zachód formację typu wodzowskiego, tak charakterystyczną dla całego obszaru kulturowego Południowo-Wschodniego; tradycyjna gospodarka K. opierała się na uprawie ziemi (kukurydza, dynia, fasola, słonecznik, tytoń); część K. wyprawiała się także na Prerie organizując wyprawy myśliwskie na bizony do wschodniej Oklahomy i Teksasu; na czele poszczególnych wspólnot zajmujących stałe osady ze świątyniami na tarasowo wyniesionych platformach stali wodzowie (caddi), nad którymi panował (chinesi) posiadający rangę kacyka-kapłana; po okresie wczesnych kontaktów z Hiszpanami i Francuzami liczba K. drastycznie zmniejszyła się na skutek epidemii; po zakupie Luizjany przez USA K. musieli opuścić swe ziemie plemienne, udali się do Teksasu, aby stamtąd w 1859 przenieść się ostatecznie do hrabstwa Caddo w Oklahomie; obecnie trudnią się rolnictwem i rękodziełem, a ich rodzima kultura zachowała się tylko we fragmentach, szczególnie w postaci muzyki, tańców i niektórych rytuałów.