Jakub I

Jakub I, z dynastii Stuartów, ur. 19 VI 1566, Edynburg, zm. 27 III 1625, Theobalds k. Londynu,

król Szkocji (jako Jakub VI) od 1567 oraz Anglii i Irlandii od 1603, syn Marii Stuart i lorda Darnleya, ojciec Karola I.

Wygrywając później ich konflikty znacznie wzmocnił władzę królewską wobec możnych, parlamentu i Kościoła prezbiteriańskiego; licząc na sukcesję angielską (jako potomek Henryka VII) utrzymywał dobre kontakty z Elżbietą I; zgodnie z jej wolą objął 1603 tron angielski, łącząc unią personalną oba królestwa. Podejmując próby wprowadzenia w Anglii rządów absolutnych, napotkał opór parlamentu oraz sądów powszechnych broniących się przed rozszerzeniem prerogatyw królewski; względną tolerancję religijną początku panowania zastąpił — po spisku prochowym 1605 — dążeniem do ścisłego podporządkowania spraw religijnych Kościołowi anglikańskiemu i monarchii; wobec kryzysu finansów Korony bezskutecznie usiłował uzyskać subsydia od parlamentu. W 1604 zawarł pokój z Hiszpanią i doprowadził do zbliżenia z Habsburgami (zerwanego 1623); nie podjął efektywnych działań w okresie wojny trzydziestoletniej; jego polityka zagraniczna obniżyła międzynarodową pozycję Anglii. Autor poezji oraz książek o prerogatywach władzy królewskiej (The True Law of Free Monarchies 1598).