Izmael Ben Elizeusz
 
Encyklopedia PWN
Izmael Ben Elizeusz, zw. także Jiszmael Ben Elisza, żył na przeł. I i II w.,
rabin, jeden z największych twórców i kodyfikatorów prawa żydowskiego halachy i komentatorów Tory
I.B.E. żył w Palestynie, w Kafar Aziz, na południe od Hebronu; uczestniczył w zgromadzeniach uczonych żydowskich w akad. w Jawne, podczas których zostały sformułowane podstawy judaizmu rabinicznego; w swej interpretacji Tory dążył do ustalenia dosłownego znaczenia tekstu; posługiwał się sformułowanymi przez siebie 13 zasadmi hermeneutycznymi; uważał, że nie należy opierać interpretacji na pewnych niuansach tekstu (jak np. występowanie lub brak spójnika); opinie i rozstrzygnięcia I.B.E. są często cytowane w Misznie. Ze szkoły I.B.E. wyszły ważne midrasze halachiczne (Mechilta, Sifre); przez tradycję żydowską jest zaliczany do rabinów, którzy zginęli męczeńską śmiercią w wyniku prześladowań po powstaniu Bar Kochby (132–135); jego postać często pojawia się w literaturze mistycznej (kabała).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia