Izerskie, Pogórze
 
Encyklopedia PWN
Izerskie, Pogórze, czes. Frýdlantská pahorkatina,
część Pogórza Zachodniosudeckiego, w Polsce i Czechach, pomiędzy Nysą Łużycką na zachodzie a doliną Bobru na wschodzie, na północy oddzielone linią uskoku sudeckiego od Borów Dolnośląskich, ku południowi przechodzi w G. Izerskie; powierzchnia 1,7 tys km2;
w północnej części ostańce starych moren, ozów i kemów na podłożu piaskowców triasowych i kredowych w części północno-wschodniej (wys. 200–300 m), a zlepieńców permskich i gnejsów na północnym zachodzie (wys. 250–300 m); dalej ku południowi pogórze budują gł.: gnejsy, granitognejsy, szarogłazy, diabazy, przecięte żyłami bazaltu; przeważają płaskie pagóry (Wzniesienia Radoniowskie, wys. 350–400 m) oraz faliste wyżyny (Wzniesienia Gradowskie, wzgórza Zalipiańskie i Radomickie, wys. 300–400 m), ponadto występują kotliny, urozmaicone bazaltowymi stożkami wulk. (Gryf w Kotlinie Mirskiej) i obniżenia tektoniczne (Obniżenie Lubomierskie); charakterystyczna dolina Kwisy przecina Pogórze Izerskie z południa na północ (2 zbiorniki retencyjne — jez.: Leśniańskie i Złotnickie); najwyższa część regionu — Przedgórze Izerskie (wys. 450–540 m) sąsiaduje bezpośrednio z G. Izerskimi; region atrakcyjny turystycznie (liczne zabytki); kamieniołomy; gł. m.: Gryfów Śląski, Lubań, Frydland (w Czechach).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia