Gravesa-Basedowa choroba
 
Encyklopedia PWN
Gravesa-Basedowa choroba,
przewlekła choroba tarczycy pochodzenia autoimmunizacyjnego, spowodowana oddziaływaniem na jej komórki przeciwciał przeciwtarczycowych, zaburzających ich strukturę i czynność.
Najbardziej znamienna klinicznie jest postać przebiegająca z nadczynnością tarczycy (ale czynność tarczycy może być także prawidłowa albo obniżona); najczęstsze zmiany somatyczne w tej postaci to rozlane wole i nadmierne uwypuklenie gałek ocznych (wytrzeszcz) zależne od zmian zapalno-autoimmunizacyjnych w oczodołach; typowe objawy nadmiaru hormonów tarczycy to: osłabienia mięśniowe, chudnięcie (mimo dobrego apetytu), wzmożona pobudliwość nerwowa, poty, stałe uczucie przegrzania, kołatanie serca, luźne stolce. Leczenie obejmuje stosowanie leków zmniejszających produkcję hormonów tarczycy, chirurgiczne usunięcie części tarczycy albo zmniejszenie aktywności tarczycy przez podanie odpowiedniej dawki jodu promieniotwórczego; w ciężkich przypadkach wytrzeszczu stosuje się dodatkowo leczenie farmakologiczne, a — w razie potrzeby — również chirurgiczne, mające na celu odbarczenie oczodołu. Pierwszy opis objawów dali R.J. Graves 1835 i K.A. Basedow 1840.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia