Współpraca Goethego z F. Schillerem wyznaczyła ramy czasowe klasyki weimarskiej (1794–1805). Obaj poeci podjęli wówczas próbę przystosowania dziedzictwa antyku do potrzeb kultury i sztuki niemieckiej. Swój klasycystyczny program realizowali w czasopismach „Die Horen” (1795–97), „Musenalmanach” (1795–1800), „Propyläen” (1798–1800). Wspólnie napisali — skierowane do swych przeciwników, wzorowane na epigramatach Marcjalisa —
Ksenie (1796, wybór polski 1955). Za zachętą Schillera Goethe podjął ponownie pracę nad
Faustem i dokonał ostatecznej redakcji
Lat nauki Wilhelma Meistra (1795–96, wydanie polskie 1893), pierwszej części cyklu, która stała się wzorem powieści typu
Bildungsroman (powieści rozwojowej). Nawiązując do tradycji antycznej i wartości charakterystycznych dla niemieckiej kultury mieszczańskiej, Goethe napisał uwspółcześniony epos
Herman i Dorota (1797, wydanie polskie1845, nowe 1980), odbicie refleksji teoretycznoliterackich wyrażonych przez niego i Schillera w artykule
O poezji epickiej i dramatycznej (1797, druk 1827, wydanie polskie 1981), jednym z pism programowych klasyki weimarskiej. Dzięki wymianie myśli z Schillerem stworzył znakomite ballady, m.in.:
Poszukiwacz skarbów,
Narzeczona z Koryntu,
Bóg i bajadera,
Uczeń czarnoksiężnika (1797). Zarazem zajmował się botaniką, zoologią i optyką. Przezwyciężywszy kryzys spowodowany śmiercią Schillera (1805), Goethe kontynuował prace badawcze i działalność literacką, tę ostatnią — w duchu klasyki weimarskiej, choć wprowadzał do swej twórczości częściej niż poprzednio pierwiastki romantyczne. W 1806 ukończył cz. 1
Fausta (1808, wydanie polskie1844, nowe 1992), będącego niejako poetycką summą epoki, ukoronowaniem wielowiekowego rozwoju literatury i myśli niemieckiej. W powieści
Powinowactwa z wyboru (1809, wydanie polskie m.in. 1978) przedstawił swoje poglądy na małżeństwo. Ukoronowaniem jego badań naukowych było dzieło
Zur Farbenlehre (t. 1–2 1810, polski przekład fragmentów pt.
Nauka o barwach 1981). Pisząc
Z mojego życia: Zmyślenie i prawda (cz. 1–4 1811–33, wydanie polskie 1895, nowe 1957) poeta stworzył nowoczesną autobiografię, którą doprowadził do czasu przeniesienia się do Weimaru. W 1815 otrzymał nominację na ministra stanu i objął ogólny nadzór nad wszystkimi instytucjami nauki i sztuki w utworzonym po kongresie wiedeńskim Wielkim Księstwie Sasko-Weimarskim; funkcję tę sprawował dożywotnio. Cykl wierszy
Dywan Zachodu i Wschodu (1819, wydanie polskie 1963) był przejawem inspirowanych poezją perskiego poety Hafiza zainteresowań kulturą orientalną. Rozczarowanie niespełnioną miłością do Ulrike von Levetzow przyczyniło się do powstania
Trylogii namiętności (1823–24, wydanie polskie m.in. 1956), jednego z najznakomitszych utworów poetyckich Goethego, którego cz. 3 napisał dla polskiej pianistki M. Szymanowskiej. W
Latach wędrówki Wilhelma Meistra (1821, wydanie polskie cz. 1–2 pt.
Wilhelm Meister 1893), luźnej kontynuacji cyklu powieściowego, przedstawił koncepcję rezygnacji (niemiecki
Entsagung) z ideału wszechstronności na rzecz specjalizacji jednostki działającej dla dobra ogólnego. Krótko przed śmiercią Goethe ukończył cz. 2
Fausta (wydanie pośmiertne 1832, wydanie polskie 1962, nowe cz. 1–2 1993), którą potraktował jako swój testament literacki. Wyraził w niej przekonanie, że jednostka odnajduje sens życia, nieustannie dążąc do twórczego działania na rzecz ludzkiej społeczności. Zmarł 22 III 1832 w Weimarze.