Galisyjczycy, nazwa własna Galegos,
naród rom. tworzący podstawową ludność Galicii w Hiszpanii,
Galisyjczycy
Encyklopedia PWN
mieszkają także w zachodniej Asturii, prow. León i Zamora oraz w Madrycie; ok. 3 mln (2000); emigracja w Ameryce Łac. ponad 1 mln, gł. w Argentynie i Brazylii oraz w Europie Zachodniej i USA; język galisyjski, używany oprócz hiszp.; wyznają katolicyzm (schrystianizowani w VI w.); przodkami Galisyjczyków byli staroż. Gallekowie, w których etnogenezie najważniejszą rolę odegrali Celtowie, zromanizowani w II w. p.n.e.–IV w.; tożsamość etniczna Galisyjczyków kształtowała się w warunkach obcej dominacji polit. (Galicia); znaczny zakres samodzielności zachowali do XVI w.; 1981 uzyskali autonomię; w XVI–XX w. silna emigracja; w średniowieczu kultura Galisyjczyków rozwijała się wspólnie z portugalską, rozkwit w XIII–XIV w., potem stopniowa hispanizacja, od poł. XIX w. powolne odrodzenie kult.; gł. tradycyjne zajęcia — uprawa roślin, hodowla bydła, rybołówstwo; kultura lud. o wielu cechach wspólnych z kulturą północnoiberyjską, w bogatym folklorze są obecne elementy celtyckie.
