Faleński Felicjan Medard
 
Encyklopedia PWN
Faleński Felicjan Medard, pseud. Felicjan, ur. 5 VI 1825, Warszawa, zm. 11 X 1910, tamże,
mąż Marii, poeta, dramaturg, prozaik, tłumacz, krytyk literacki;
uprawiał lirykę refleksyjną, nawiązującą do A. de Musseta i H. Heinego, o kunsztownej metaforyce (zbliżonej w charakterze do parnasizmu); pisał także epigramy wzorowane na fraszkach J. Kochanowskiego oraz satyry; ogłosił m.in. zbiory: Kwiaty i kolce (1856), Odgłosy z gór (1871), Meandry (1892, 1898, 1904), Pieśni spóźnione (1893); autor licznych sztuk, gł. tragedii hist., m.in. tetralogii z dziejów Rzymu Gród siedmiu wzgórz (Utwory dramatyczne, t. 1–3 1896–99); ponadto opowiadania fantastyczne, szkice lit., tłum. utworów Dantego Alighieri, V. Hugo, de Musseta, Heinego, W. Szekspira (Przekłady obcych poetów, t. 1–2 1878–92); Wybór utworów (1971).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia