Eliade jest autorem kilkudziesięciu monografii i prac metodologicznych. Istotę jego koncepcji religii, określanej przezeń jako „morfologia świętości”, stanowi teoria
sacrum jako tego co stałe, nieprzypadkowe i istotne w opozycji do profanum, charakteryzującego się zmiennością zdarzeń wypełniających doczesność, często pozbawionych znaczenia (
Sacrum i profanum 1957, wydanie polskie 1997). W interpretacji Eliadego święte i świeckie tworzą 2 sposoby urzeczywistniania przez człowieka jego egzystencji. Świat profanum jest miejscem objawiania się świętości, czyli
hierofanii (
kratofania). Podstawowe struktury religijnej (archetypy) są ponadczasowe, lecz można ich doświadczać i wypełniać je treścią tylko w obrębie czasowości (sacrum jawi się tylko poprzez profanum). Sacrum stanowi ucieczkę przed „terrorem historii”, natomiast dzieje ludzkości są ciągłymi próbami powracania do archaicznego świata
homo religiosus, całkowicie wypełnionego sensami religijnymi. W
Traktacie o historii religii (1949, wydanie polskie 1966) Eliade — przez analizę różnorodnych idei religijnych związanych z poszczególnymi elementami rzeczywistości: niebem, ziemią, roślinnością, kamieniami, słońcem, księżycem, czasem, przestrzenią — próbuje doszukać się stałych wzorców, archetypów. Najważniejszym jednak i najpowszechniejszym środkiem prowadzącym do doświadczenia sacrum jest kompleks mitu wiecznego powrotu i rytuałów święta nowego roku (
Mit wiecznego powrotu 1949, wydanie polskie 1998,
Aspekty mitu 1963, wydanie polskie 1997). Przeprowadzone przez Eliadego analizy jogi indyjskiej (
Techniques du yoga 1948,
Joga — nieśmiertelność i wolność 1954, wydanie polskie 1984,
Patańdżali i joga 1962, wydanie polskie 1991), szamanizmu (
Szamanizm i archaiczne techniki ekstazy 1951, wydanie polskie 1994), alchemii i metalurgii (
Kowale i alchemicy 1956, wydanie polskie 1993,
Alchemia azjatycka 1978, wydanie polskie 2000) stanowią — w kontekście ogólnej historii religii — próby odnalezienia technik umożliwiających pogrążonemu w historii człowiekowi odnalezienie pozaczasowej transcendencji, środka doświadczania sacrum. Za wzorcową technikę uznaje Eliade rytuały inicjacji (
Inicjacja, obrzędy, stowarzyszenia tajemne 1959, wydanie polskie 1997), pozwalające pokonać śmierć. Ostatnie prace (
Historia wierzeń i idei religijnych, t. 1–3 1978–86, wydanie polskie 1988–95) oraz opracowane wraz z I.P. Couliano
Słownik religii (1990, wydanie polskie 1994) stanowią próby chronologicznego i alfabetycznego uporządkowania całości zjawisk religijnych świata i stanowią swoisty testament badawczy Eliadego. Choć jego poglądy często były uważane za kontrowersyjne i krytykowane, zwłaszcza przez historycznie zorientowanych religioznawców, nauka zawdzięcza mu szerokie upowszechnienie myśli społeczności tradycyjnych (archaicznych) i orientalnych oraz ukazanie ogromnego bogactwa ich treści i symboliki religijnej.