Domon Ken, ur. 25 X 1909, Sakata, zm. 15 IX 1990, tamże,
japoński artysta fotografik.
Domon Ken
Encyklopedia PWN
Od 1931 pracował w kancelarii adwokackiej, jednocześnie zaangażował się w działalność chłopskiego ruchu związkowego, za co był aresztowany; 1933 został praktykantem w zakładzie fot.; 1935–39 pracował w atelier wybitnego fotografika Noriego Yōnosuke; od tego czasu zamieszczał swoje fotografie w różnych czasopismach. Twórczość D., o najwyższych walorach techn. i artyst., skupiała się przede wszystkim na obiektach i przejawach japońskiej tradycji, kultury i sztuki; tworzył długie cykle, m.in. Nyonin Kōya Murōji [‘świątynia Murōji’] (1954), BunrakuiKoji junrei [‘pielgrzymki do starych świątyń’] (od 1963, 5 serii); specjalizował się też w dokumencie (Hiroshima 1958, Chikuhō no kodomotachi‘dzieci z Chikuhō’ 1960) oraz w fotografowaniu ludzi; 1953 uzyskał I nagrodę w dziedzinie fotografii artyst. ufundowaną przez japońskie Stow. Fotografików. Pisywał eseje i prace teoret. poświęcone fotografii, m.in. Shinu koto to ikiru koto [‘śmierć a życie’] (1974), Shashin sahō [‘technika fotografii’] (1976), Shashin zuihitsu [‘szkice o fotografii’] (1978). Z powodu choroby 1979 zaprzestał wszelkiej działalności. Najwybitniejszy przedstawiciel realizmu w japońskiej sztuce fotografii. W 1983 w Sakacie ufundowano muzeum poświęcone jego twórczości (Domon Ken-kinenkan).
