Dolnośląskie, Bory,
część Niz. Śląsko-Łużyckiej, między Nysą Łużycką na zachodzie a Bobrem na wschodzie oraz Wzniesieniami Żarskimi i Wzgórzami Dalkowskimi na północy a Pogórzem Izerskim na południu;
Dolnośląskie, Bory
Encyklopedia PWN
rozległa równina pokryta piaszczystymi aluwiami i sandrami z okresu zlodowacenia Odry; w południowej części występują wysoczyzny morenowe (wysokość do 200 m), we wschodniej — miejscami zwydmione, stożki napływowe Kwisy i Bobru; przepływają: Bóbr oraz jego dopływy — Kwisa i Czarna Wielka; w Borach Dolnośląskich dominują bielice (Podzols) i gleby rdzawe (Arenosols), w części środkowozachodniej — płat gleb torfowo-murszowych (Histosols). Rozległe kompleksy leśne zw. Borami Dolnośląskimi; drzewostan gł. sosnowy z domieszkami drzew liściastych (m.in.: brzoza, dąb, buk, klon) oraz iglastych (m.in. świerk, jodła) liczne stanowiska rzadkich w Polsce roślin i zwierząt — na torfowiskach: bagno zwyczajne, borówka bagienna i rosiczka okrągłolistna; w faunie, m.in.: cietrzew, głuszec, żuraw, żmija. Na terenie Borów Dolnośląskich utworzono rezerwaty: Torfowisko pod Węglińcem, Nad Młyńską Strugą, Buczyna Szprotawska. Główne m.: Żagań, Szprotawa. Bory Dolnośląskie wchodziły w skład kompleksów leśnych chroniących Polskę od zarania dziejów przed ekspansją niem.; zniszczone w dużym stopniu w XIX i na pocz. XX w.; obecnie są prowadzone prace nad przywróceniem ich dawnej produkcyjności.
