Demokracja Chrześcijańska, Democrazia Cristiana (DC),
jedna z gł. partii polit. Włoch 1943–94;
Demokracja Chrześcijańska
Encyklopedia PWN
nawiązywała do tradycji tzw. popolarów (Włoska Partia Ludowa); programowo opowiadała się za realizacją społecznej nauki Kościoła i jego zasad etycznych, głosiła hasła solidaryzmu klasowego i społ. harmonii oraz idee samorządu lokalnego i pracowniczego; wewnętrznie niejednolita (frakcje od lewicowej po centroprawicową) korzystała z poparcia różnych środowisk społ.; zwyciężając w wyborach od 1945, DC zdominowała wł. politykę; 1945 przyczyniła się do ustanowienia republiki i uchwalenia 1947 demokr. konstytucji; 1945–47 była najsilniejszą partią w rządzie jedności nar. (z udziałem komunistów i socjalistów); 1948 zdobyła absolutną większość w parlamencie; 1947–94 tworzyła koalicje rządowe (od 1963 centrolewicowe, z udziałem socjalistów i socjaldemokratów), do 1981 zachowując wyłączność w obsadzaniu stanowiska premiera; po zerwaniu z WPK (1947) nie dopuściła do udziału komunistów w rządzie wł., godząc się jedynie na pośrednią współpracę; w polityce zagr. rzeczniczka integracji Europy Zachodniej, współtworzyła m.in. Radę Europy (1949), Eur. Wspólnotę Węgla i Stali (1951) oraz EWG i Euroatom (rzymskie traktaty, 1957); ujawnienie 1993 afer korupcyjnych z udziałem polityków chadeckich doprowadziło do załamania wł. systemu polit. i rozłamu w DC; 1994 jej byli czł. utworzyli nowe partie: Centrum Chrześc.-Demokr. oraz Pakt dla Włoch; od I 1994 DC działa pod nazwą Włoska Partia Lud. (Partido Popolare Italiano, PPI); po klęsce wyborczej 1994 utraciła władzę; w parlamencie utworzyła Blok Centrowy z Paktem dla Włoch (Centrum Chrześc.-Demokr. weszło w skład koalicji większościowej); czołowi działacze 1943–94: A. de Gasperi, A. Fanfani, A. Moro, M. Rumór, F. Piccoli, G. Andreotti; sekr. R. Buttiglione; organ prasowy: dziennik „Il Popolo”.
