Deir el-Bahari
stanowisko archeol. w Egipcie, na l. brzegu Nilu, w zespole nekropolii Teby Zachodnie;
[arab., ‘klasztor północny’],
Dajr al-Bahari, Dayr al-Baḥrī,
Deir el-Bahari
Encyklopedia PWN
skalna kotlina stanowiąca część nekropoli tebańskiej (Teby) wraz z poprzedzającym ją płaskim terenem zw. Asasif, w czasach faraonów zwana inot [‘dolina’]; wykopaliska od XIX w., m.in. świątynie grobowe: Mentuhotepa-Nebhepetre z XI dyn. (ok. 2061–10 p.n.e.), Hatszepsut (XV w. p.n.e.), zaprojektowana przez architekta Senmuta, z 3 tarasami, z których każdy jest zamknięty dekorowanymi portykami (rekonstruowana przez pol. specjalistów), i Totmesa III (XV w. p.n.e.), odkryta przez pol. archeologów; groby dostojników z XI i XVIII dyn. oraz liczne skrytki grobowe z XXI–XXVI dyn. (XI–VI w. p.n.e.); od 1961 prowadzi tu działalność badawczą i konserwatorską misja Pol. Centrum Archeologii Śródziemnomor. im. profesora K. Michałowskiego Uniwersytetu Warszawskiego.
